به سمت پروانه

*

شکسـته‌ای که نشـد خُـرد و پست، شاعر شد

و زد به زانوی خود هر دو دست، شاعر شد

همو که عاشق عشق است و بمبِ احساس است

کـم است اگـر بَـر ِ آن،  بار بست، شاعر شد

همو که می‌شکند  زود  و  باز  می‌روید

چو از کمـانۀ غم‌ها  بجست، شاعر شد

کسی که پنجره‌اش رو به سویِ اشراق است

و گوش را  به شنیـدن  نبست ، شاعر شد

دو چشم و غورِ نگاهش به سمت پروانه است

همیشه  شمـع ِ وجودش به دست، شاعر شد

بسـوزد او و  دوباره  بزایـدش  ققـنـوس

چو دل به منّت ِ ناکـس نبست، شاعر شد

23/ 7/ 96 میتـرا

نوشته شده توسط میتــــــرا در یکشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۶